Verdomme Damme!?

De laatste en langste etappe van de vakantie, de rit van Blankenberge naar Burgh-Haamstede bij een temperatuur van 29 graden en tegenwind stond voor de boeg met het deel door Belgie via de Vlaanderen Noordzeeroute. Hoe kan het echter dat een noordzeeroute flink landinwaarts duikt en voornamelijk via zuid-noord en west-oost gerichte wegen, dus flink zigzagt, om naar het stadje Damme te gaan? Deze schijnbare tegenstelling schiep grote verwachtingen van het bezoek aan dit oord. Wordt het verdomme Damme of worden deze mogelijke vooruitzichten waargemaakt? Het werd in ieder geval een tocht door mooi polderland dat inclusief elektriciteit en telefonie over palen veel lijkt op het polderland dat we in Engeland doorkruist hebben. Toen we tenslotte in Damme neerstreken zagen we een prachtige stadje met resten van een 17^e eeuwse stervormig fortificatie, met oude gebouwen en een mooi oud stadsplein met een standbeeld voor de laat middeleeuwse Vlaamse en hier gestorven dichter Jacob van Maerlant. De naam Damme stamt af van de dam die Brugge liet bouwen rondom getijdengeul in het verzandende Zwin waar deze onbevaarbaar werd voor de grotere schepen. Op de dam werden de goederen overgeladen op binnenschepen, die af en aan voerden naar Brugge. Achter de dam ontstond een woonkern. Ons oordeel was Damme een verdomd mooi stadje en zeker de omweg waard. Maar dit verlichtend bezoek was niet voldoende om de zware toertocht op uit te rijden en waren de cappuccino met “bruiswater” op het terras van De Smisse in Damme en de spaghetti bolognese op het buitenzitje van De Drie Koningen aan het oude en mooie dorpsplein van Groede noodzakelijk om de tocht te overleven. Op deze manier hebben we de eerdere mislukte fietstochten van de afgelopen 2 jaar op een prachtige en moedige manier kunnen revancheren.

Vlijtige Vlamingen

Op onze tocht van Camping du Perroquet (papegaai) in Bray-Dunes viel op dat in elke badplaats die wij passeerden (De Panne, Koksijde Bad, Nieuwpoort, Westende, Oostende, Blankenberge en eerder ook in Knokke) meerdere hoge bouwkranen, vooral aan de hoogbouw van de boulevard stonden. Die vlijt was ook aanwezig in de 17^e eeuw toen de 21 km lange Plassendalevaart werd gegraven tussen Nieuwpoort en Plassendale en verbonden met het kanaal Brugge-Oostende om zo een alternatief te bieden voor een verbinding met de zee die was weggevallen door verzanding van het Zwin en blokkade van de Westerschelde door de Hollanders die Zeeuws-Vlaanderen hadden in genomen. Die historische 21 km hebben we aan een stuk pal tegen de vrij-krachtige noordoosten wind met onze 25kg aan bagage per fiets weten te overbruggen. Toegegeven, juist voor de aanvang van de uitdaging hebben we gerust en voldoende vocht tot ons genomen op het terras van het biercafé De Sluiswachter in Nieuwpoort. Dit was de favoriete drinkgelegenheid van sluiswachter Hendrik Geeraert die in 1914 de sluizen had open gezet om de polders te laten onderlopen om zo de opmars van de Duitsers in de 1^e wereld oorlog tegen te houden. Tenslotte maak ik mij sterk voor de stelling dat deze in het platte polderland gelegen vaart met de overwegende zuid-westen winden aan de bron ligt van menig Vlaams wielertalent.

Alheid

Iedereen heeft dat weleens, het gevoel deel uit te maken van een groter geheel en je daarin geborgen te voelen. Dat overkwam ons op de laatste dag in Engeland voor de overtocht. Mijn liefie en ik zaten samen aan de fish and chips met een rozeetje en een biertje aan een houten tafel op een aarden wal in de tuin van de Lighthouse Inn in Capel Le Ferne, een positie die een prachtig uitzicht bood op het Kanaal precies juist verlicht door een laag hangende zon. Als een schilderij dat persoonlijk voor ons zorgvuldig was gemaakt gaf het een prachtig overzicht van de plaatsen die we hadden bezocht: de in het zonlicht blakende franse kust en de ferry en de silhouetten van Folkestone, de kerncentrale van Dungeness en de Kent downs. En wij waren geen toeschouwers maar ... maakte deel uit van dit schilderwerk.

I am sailing

De 1e etappe van terugreis, van Ickelsham naar Folkestone, hebben we op de zuidwesterwind mee gezeild tot het laatste stuk. Twee bijzondere tussentijdse ervaringen zijn de getuigenis waard. Dit keer de kustroute naar Rye genomen en daar troffen een mystiek verlaten wijds landschap aan dat aan de verre horizon was begrensd door Limburgs aandoende heuvels, de Kent Downs, de zee en de contouren van Rye en Rye Harbour en onder een licht blauwe hemel met hagelwitte schapenwolken lag. Zelf reden we door lage duintjes, langs vennetjes (marshlands), een lage dijk, een oude houten schuur, over een stille betonnen weg bedoeld voor het onderhoud van de dijk en in de zon met de verkoelende zuidwester in de rug.

De tweede ervaring raakte vooral onze smaakpapillen. Voor we bij Lydd het polderland met de goudgele graanvelden insloegen, hadden we onze zinnen gezet op een warme lunch bij de Star Inn in St. Mary’s Marsh. Op de heen weg een kleine week geleden, hadden we deze herberg al met een koude lunch beproefd en goed bevonden. Op het zelfde bankje naast ingang, de zitting was nog warm van de vorige stop, bestelden we dit keer een visgerecht: licht gebakken zeebaars met gekookte aardappeltjes in de schil, in dunne sliertjes gesneden gekookte snijboontjes en een romige licht zurige bechamelsaus, hoe een combinatie van eenvoudige ingrediënten en bereidingswijzen kan uitstijgen boven de som der delen. En het was een goede basis voor het laatste stuk tussen Folkestone en de camping in Capel Le Ferne.

Maar eerst de glorieuze terugkeer in Folkestone: Folkestone heeft 2 voorsteden die ook langs de kust liggen en gezamenlijk een boulevard van 7 km hebben. Met de wind in de rug zeilden we hierover heen, in de zon met uitzicht op zee en dat was heerlijk binnenkomen!

Tenslotte keken we tegen de Folkestone Down op. Waar we 5 dagen geleden gemakkelijk de 150 m hoge krijtrots konden afdalen moesten we het dit keer in omgekeerde richting doen. Daar kwam Annette de man met de hamer tegen. Eenmaal boven was ze zeer teleurgesteld maar feitelijk heeft ze het goed gedaan want ze was na de inspanning in korte tijd hersteld.

Tom

Inbreker

De weersverwachting voor de dag dat we het hotel verlieten was regen en tegenwind en ... dat kregen we ook. Toch waren er weer lichtpuntjes. Zo bood het fietspad tussen New Romney en Rye een prachtig zicht op de Marshlands, waren de lavendelkoek en hot chocolate met marshmallow dip bij een leuk zaakje van een eigennaar met de naam Knoops, heerlijk en hadden we een ruime en mooie plek op de natuurcamping Freshwinds nabij Ickelsham nog 7km van Hastings verwijderd, toebedeeld. Op deze plek namen we de zware beslissing de reis niet verder naar het westen voort te zetten maar weer terug te reizen. Voor Annette was de verwachte flinke klim bij Fairlight te zwaar en had de heer Knoops gewaarschuwd voor de gevaarlijke verkeerssituatie daar. s’Nachts hadden we inbrekers ... muizen of ratten? Overdag zagen we dat de afvalzak aan gort lag en de inhoud verspreid over onze ruime kampeerplek. Ook zagen een vrolijk grijs eekhoorntje weg duiken, de crimineel.

Een kostelijk opladen van de powerbank

Het was zo’n 150m steil dalen vanaf de omringende krijtrotsen om Folkestone te bereiken.  Daarna bereden we de boulevards en maakten een omtrekkende beweging langs het beschutte Royal Military Canal, een geldverslindend verdedigingswerk om Napoleon tegen te houden die uiteindelijk niet kwam opdagen wegens andere militaire prioriteiten, voor we een polderland indoken, om te meanderen door de goud gele tarwevelden in een wijds polderland, net zo vlak als Nederland. De zoektocht naar de camping bracht ons in een desolaat gebied met rijen hoge electriciteitsmasten die uiteindelijk verbonden waren met een groot grijs blokvormig gebouw, de kerncentrale van Dungeness.

Onze vriendelijke tocht eindige in een meervoudige frustratie: de beloofde camping was er niet, het enige locale hotel was vol, vervolgens doorverwezen naar een andere camping en die bleek opgedoekt te zijn, toen bij het derde telefoontje een te duur hotel kunnen reserveren waar we over een te drukke autoweg naar toe zijn gereden. Toch was sprake van een happy end want nog geen half uur na aankomst barstte een flinke onweersbui los. Hotel New Romney Bay bleek een safe haven en een heaven van heerlijke smaken en een prettige sfeer. En we konden probleemloos onze powerbank opladen... wel een dure manier om je communicatie met de buitenwereld zeker te stellen.

Tom

De overtocht naar gene zijde

Google Maps neemt het niet zo nauw en stuurde ons de laatste 2 kilometer over de autoweg met bulderende passerende vrachtwagens op weg naar Duinkerke haven. En dan verschijnt uit het niets het boekingskantoor in een wijds kaal beasvald terrein met eindelijk bewegwijzering voor fietsers. Om dit stuk voor een tweede maal te overleven toch maar teruggrijpen naar een routebeschrijving van een lotgenoot in boekvorm. Verder liep de overtocht voorspoedig, de rit naar Folkestone pittig en de aankomst op de comfortabel camping hemels.

Tom

Het verdiet van België

Elf miljoen Belgen en 80 km kustlijn geven een vol gebouwde kust. Van Knokke tot de Panne hebben we het leeuwendeel van de route op de aan een gesloten boulevards kunnen befietsen met een onderbreking van een grauw en stinkend Zeebrugge.

Wel een bijzondere ervaring, het rijden tussen de hoog gestapelde appartementen op een winkelgalerij en de lange soms viervoudige rijen crème witte hokjes op het strand. Begrijpelijk dat de Belgen naar Nederland vluchten.

Tom